اولین شواهد مستند برای وجود قالی های ایرانی از متون چینی مربوط به دوره ساسانیان (224-641 پس از میلاد) می آید.
در قرن ششم قالیچه های پشمی یا ابریشمی ایرانی در محافل درباری در سراسر منطقه شهرت یافت.
فرش ماشینی شش متری نگین مشهد برای تالار اصلی کاخ شاهنشاهی ساسانیان در تیسفون (اکنون در عراق) ساخته شده است.
این فرش 450 فوت (137 متر) ارتفاع و 90 فوت (29 متر) عرض داشت و نمایانگر یک باغ معمولی بود.
در قرن هفتم پس از میلاد، هنگام اشغال تیسفون پایتخت ساسانیان، فرش ایرانی مورد بحث به تصرف اعراب درآمد و به قطعات کوچک بریده شد و بدین ترتیب در
در میان سربازان پیروز به عنوان غنیمت.
به عقیده مورخین، تخت معروف تقدیس با 30 فرش مخصوص که نماد 30 روز یک ماه و چهار فرش دیگر بود که نمایانگر چهار فصل سال بود پوشیده شده بود.
این هنر در مقاطع مختلف تاریخ ایران دستخوش تغییرات متعددی شد تا جایی که از قبل از دوران اسلامی تا حمله مغول به ایران سیر صعودی داشت.
پس از حمله، این هنر در زمان ایلخانان مغول و سلسله تیموریان دوباره رونق گرفت.
با گذشت زمان مواد به کار رفته در فرش از جمله پشم، ابریشم و پنبه خراب می شوند.
به همین دلیل است که باستان شناسان به ندرت قادر به اکتشافات واقعا مفید در حین کاوش های باستان شناسی هستند.
از قدیم الایام اثری از قالی بافی به جز چند قطعه قالیچه نخ نما باقی نمانده است.
این قطعات کمک چندانی به شناسایی ویژگی های قالی بافی از دوره پیش از سلجوقیان (قرن یازدهم تا سیزدهم) در ایران نمی کند.
از رشته های نخ گرفته تا رنگ ها، هر قسمت از فرش ایرانی به طور سنتی با دست و با استفاده از مواد طبیعی در طول چند ماه ساخته می شود.
این فرآیند پرزحمت نتیجه قرن ها و قرن ها دانش است که از نسلی به نسل دیگر منتقل شده است.
در قرن هشتم میلادی.
استان آذربایجان در زمره بزرگترین مراکز تولید زیلو و فرش در ایران قرار دارد.
ایالت طبرستان (مازندران) جدا از پرداخت مالیات، سالانه 600 فرش به دربار خلیفه بغداد می فرستاد.
در آن زمان عمده اقلام صادراتی آن منطقه سجاده و سجاده بود.
علاوه بر این، قالی های خراسان، سیستان و بخارا به دلیل طرح و نقوش برجسته، خواهان زیادی در بین خریداران بود.
در زمان سلسله سلجوقیان و ایلخانان، قالی بافی هنوز یک تجارت سودآور بود، به طوری که مسجدی که غازان خان در تبریز در شمال غربی ایران ساخته بود، کاملاً با قالی‌های عالی ایرانی پوشانده شد.
نقوش قالی که در نقاشی های مینیاتوری مربوط به دوران تیموریان (15 ه.
همچنین نقاشی مینیاتور دیگری از آن دوره وجود دارد که روند قالی بافی را به تصویر می کشد.
در این دوره کارگاه های رنگرزی در کنار کارگاه های قالی بافی نصب می شد.
این صنعت با وجود انحطاطی که پس از حمله مغول به ایران رخ داد، به رشد خود ادامه داد.
