باد شرق بر فرش می وزد: فرش های به اصطلاح ترکی تنها فرش هایی بودند که کف خانه های باشکوه و سایر قلعه های سلطنتی در غرب را تا زمان باز شدن تجارت با ایران در قرن هفدهم پر از خاک کردند.
فرش های تبریز و روفرشی 12 متری فیروزه ای، گوم یا شیراز با ظرافت، ظرافت نقوش، تجمل و درخشندگی ابریشم، طبقات حاکم غربی را اغوا می کند.
بسیاری از خانه‌های سلطنتی «فرش قرمز» روی فرش‌های ایرانی پهن کردند.
ترکی-فارسی-فرانسوی: در آغاز قرن هفدهم، تولید فرش های گره دار پا در فرانسه هنوز در مراحل اولیه بود.
تا قرن 18 بود که از نظر بافت و دکور از فرش های شرقی متمایز شد و وارد لیگ های بزرگ شد.
اگر فرش مطابق با سبک زندگی برخی از جمعیت ها بود، در اروپا باید عادات فرهنگی را کنار گذاشت تا برای این تازه وارد جا باز شود.
این به دلیل راحتی آن نیست، بلکه به دلیل کمیاب بودن آن است و ایده تجمل گرایی که ارائه می کرد توسط مقامات عالی رتبه پادشاهی پذیرفته شد.
هنگامی که مولیر قربانیان مد را به سخره می گیرد: واردات اقلامی مانند فرش یا هندی ها، مشمول مقررات شدید، به ویژگی های یک طبقه اجتماعی ممتاز تبدیل شد که می توانست ممنوعیت ها را لغو کند.
مولیر در Le Bourgeois Gentilhomme این میل بی ملاحظه و مضحک را به یک طنز بی رحم تبدیل کرد.
اقدام: مد فرش راه اندازی شد، دولت با ناتوانی شاهد واردات هر چه بیشتر فرش های شرقی و فرار ارز به خارج از کشور بود.
واکنش: به منظور محدود کردن واردات فرش، هانری چهارم قصد داشت در پادشاهی خود کارخانه هایی برای ساخت فرش «به سبک شرق» راه اندازی کند.
این پروژه در زمان سلطنت لویی سیزدهم، که ما ایجاد اولین تولید سلطنتی فرش‌های گره‌دار را مدیون او هستیم، که گفته می‌شود در ترکیه بود، در یک کارخانه صابون‌سازی سابق در منطقه Chaillot پاریس نصب شد.
پادشاه وظیفه هدایت آن را به پیر دوپون سپرد.
