پلی اتیلن علی الخصوص لوله پلی اتیلن 16 یک پلیمر ترموپلاستیک با ساختار کریستالی متغیر و طیف وسیعی از کاربردها بسته به نوع خاص است.
این یکی از پرمصرف ترین پلاستیک های تولید شده در جهان است که سالانه ده ها میلیون تن در سراسر جهان تولید می شود.
فرآیند تجاری که باعث موفقیت PE شد در دهه 1950 توسط دو دانشمند به نام های Karl Ziegler از آلمان و Giulio Natta از ایتالیا توسعه یافت.
انواع مختلفی از پلی اتیلن وجود دارد و هر کدام برای مجموعه ای از کاربردها مناسب تر است.
به طور کلی، پلی اتیلن با چگالی بالا (HDPE) بسیار کریستالی تر است و اغلب در شرایط کاملاً متفاوت از پلی اتیلن با چگالی کم (LDPE) استفاده می شود.
به عنوان مثال، LDPE به طور گسترده در بسته بندی های پلاستیکی، مانند کیسه های مواد غذایی یا بسته بندی پلاستیکی استفاده می شود.
در مقابل، HDPE کاربردهای رایجی در ساخت و ساز دارد به عنوان مثال، در استفاده از آن در ساخت لوله های تخلیه.
پلی اتیلن با وزن مولکولی فوق العاده بالا (UHMW) در مواردی مانند تجهیزات پزشکی و جلیقه های ضد گلوله کاربردهای با کارایی بالایی دارد.
پلی اتیلن معمولاً به یکی از چندین ترکیب اصلی طبقه بندی می شود که رایج ترین آنها شامل LDPE، LLDPE، HDPE و پلی پروپیلن با وزن مولکولی فوق العاده بالا است.
انواع دیگر عبارتند از پلی اتیلن با چگالی متوسط (MDPE)، پلی اتیلن با وزن مولکولی بسیار کم (ULMWPE یا PE-WAX)، پلی اتیلن با وزن مولکولی بالا (HMWPE).
پلی اتیلن با چگالی بالا (HDXLPE)، پیوند متقاطع. پلی اتیلن (PEX یا XLPE)، پلی اتیلن با چگالی بسیار کم (VLDPE) و پلی اتیلن کلر (CPE).
پلی اتیلن کم چگالی (LDPE) یک ماده بسیار منعطف با خواص جریان منحصر به فرد است که آن را به ویژه برای کیسه های خرید و سایر کاربردهای فیلم پلاستیکی مناسب می کند.
LDPE دارای انعطاف پذیری بالا اما استحکام کششی پایینی است که در دنیای واقعی با تمایل به کشش در هنگام کرنش مشهود است.
