بیشتر این ظروف آشپزی با روکش نچسب پوشانده شده‌اند، اما حتی اگر کسی برای تمام پخت و پز و ذخیره‌سازی مواد غذایی خود از آلومینیوم بدون روکش استفاده کند، روزانه تنها 3.5 میلی‌گرم از این فلز را از این منبع می‌خورد.
این مقدار را با تقریباً 20 میلی گرمی که روزانه به عنوان یک جزء طبیعی غذا مصرف می شود یا با 1000 میلی گرم موجود در دوز روزانه یک آنتی اسید برای ناراحتی معده مقایسه کنید.
یک مسکن تک بافری حاوی بیش از 10 میلی گرم آلومینیوم است.
برای اینکه خیال خود را کاملاً راحت کنیم، ممکن است ایده خوبی باشد که از پختن یا نگهداری غذاهای بسیار اسیدی یا نمکی در قابلمه های آلومینیومی بدون روکش برای مدت طولانی خودداری کنیم.
سس گوجه فرنگی، ریواس و کلم ترش در این دسته قرار می گیرند.
در واقع یک قانون کلی خوب این است که مواد غذایی را در یخچال در ظروف شیشه ای نگهداری کنید نه در قابلمه یا تابه.
حتی اگر این هیچ خطری را نشان نمی دهد، قابلمه استیل پریما المان گاهی اوقات در نتیجه واکنش با غذا تغییر رنگ می دهند.
جوشاندن به مدت پانزده دقیقه با محلولی که با حل کردن چند قاشق خامه تارتار در یک لیتر آب به دست می‌آید، معمولاً پایان را بازیابی می‌کند.
نوع جدیدی از ظروف آلومینیومی ساخته شده از “آلومینیوم آنودایز” اخیراً معرفی شده است.
معمولا خاکستری است، سخت تر از فولاد ضد زنگ است، گرما را بهتر هدایت می کند و همیشه نچسب، مقاوم در برابر خراش است و به راحتی تمیز می شود.
فرآیند “آندایز کردن” شامل عبور آلومینیوم از یک سری حمام های الکتروشیمیایی است که باعث تشکیل یک لایه سخت از اکسید آلومینیوم روی سطح می شود.
این لایه واکنش نشان نمی دهد و آلومینیوم را وارد غذا نمی کند.
پوشش سنتی نچسب البته تفلون است که به طور تصادفی در سال 1938 کشف شد.
این ماده بی اثر به هیچ وجه با غذا واکنش نشان نمی دهد.
سخنان راحتی برای هر کسی که تا به حال نگران بلعیدن تکه‌هایی از پوشش تفلون بوده است که ممکن است ظروف قدیمی‌تر پوسته پوسته شوند! رزین پرفلوئوروکربن بدون تغییر از بدن عبور می کند.
