بسیاری از شرکت های تاسیساتی و توزیع گاز می توانند قدمت فعالیت خود را در حوزه لوله پلی اتیلن 300 به قرن نوزدهم، به ویژه در ایالات متحده، بازگردانند.
در آن زمان از گاز برای روشنایی استفاده می‌شد و لوله‌ها چدنی بودند و کیفیت و ویژگی‌های خاص آن روش‌های عملیاتی مورد نیاز برای استفاده و نگهداری آن را مشخص می‌کرد.
متعاقبا، استفاده از لوله های فولادی و فناوری هایی که به وجود آمد، مرحله متمایز دیگری را در تکامل توزیع گاز طبیعی مشخص کرد.
در دوران پس از جنگ جهانی دوم، استفاده روزافزون از لوله های پلاستیکی پلی اتیلن (PE) برای توزیع گاز، دوران دیگری را تعریف می کند.
پلی اتیلن چندین مزیت کلیدی نسبت به انواع دیگر لوله ها داشت: تهیه و نصب آن هزینه کمتری داشت و همچنین تعمیر، نگهداری و نگهداری آن آسان تر بود.
مزایای هزینه آن نسبت به فولاد برای بسیاری از شرکت‌های برق مورد توجه خاص بود.
لوله پلی اتیلن عمر طولانی و قابل اعتماد و هزینه های عملیاتی و نگهداری کمتری داشت، در درجه اول به این دلیل که به حفاظت کاتدی نیاز نداشت.
اولین نصب لوله توزیع گاز پلی اتیلن در کانی، کانزاس، در سال 1959 با لوله تولید شده توسط فیلیپس پترولیوم انجام شد.
در اواسط دهه 1960، شرکت های آب و برق شروع به انتقال از فولاد و چدن به لوله پلی اتیلن کردند.
دوپونت و فیلیپس پترولیوم دو نفر از توسعه دهندگان اولیه لوله پلی اتیلن بودند. فیلیپس در سال 1955 همجوشی لب به لب را توسعه داد و اندکی پس از آن لوله هایی را در برنامه های جمع آوری میدان های نفتی نصب کرد.
تقریباً در همان زمان بود که مهندسان فرآیند اکستروژن را توسعه دادند که تولید لوله پلی اتیلن را مقرون به صرفه کرد.
شاخص ذوب بالا (به معنی جریان آسان ذوب در هنگام گرم شدن) امکان فیوز سوکت دستی را از طریق 4 اینچ فراهم می کند و اتصالات زین را با دست اعمال می کند.
اپراتورها و پیمانکاران معمولاً در روزهای اولیه از همجوشی لب به لب با ماشین‌های روی لوله‌های زیر 4 اینچ استفاده نمی‌کردند.
